Van m'n 10de tot mijn 13de heb ik in Moçambique gewoond. Een periode waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. Een land verscheurd door een burgeroorlog en honger. Een land waar ik het ontzettend naar m'n zin gehad heb. Waar ik dingen gezien heb die ik geen mens gun. Waar ik dingen meegemaakt heb die ik voor niets zou willen missen. De schelpenkast is daar een onderdeel van. Het opruimen van de schelpenkast brengt meer met zich mee dan ik gedacht had.
Mijn moeder heeft alle schelpen die erin zaten (op 1 schelpenschilderij na) verzameld in de 3 jaar dat wij in Moçambique gewoond hebben. Geruild voor schoenen, kleding, wol, borduurgaren, naaigaren, maandverband, toiletpapier, tandpasta. De kast was haar trots. Toen we terug kwamen in Nederland heeft ze deze kast gekocht en de schelpen erin te pronk gezet. Ik vond de schelpen mooi maar de kast foeilelijk. Toen ze 12 jaar geleden overleed kon ik het niet over m'n hart verkrijgen om haar trots, haar schelpen en kast weg te doen. Dus ik heb schelpje voor schelpje ingepakt en weer uitgepakt. Alle schelpjes precies zo neergezet zoals Ma dat destijds gedaan had. Sindsdien staat de schelpenkast op een prominente plaats bij mij, en later toen Bennie en ik gingen samenwonen, in de woonkamer. Dat heb ik nog 3x keer gedaan voor een verhuizing.
Nu na ruim 25 jaar tegen Ma's pronkiepronkiekast aan gekeken te hebben vind ik het welletjes. Er is een dressoir bij Ikea gekocht die deze plaats mag gaan innemen. De schelpen zijn door mij voor de laatste keer ingepakt. Als we een andere kast met glazen deuren vinden pak ik ze opnieuw uit. Maar die keer, dan zet ik ze anders neer!
Mijn moeder heeft alle schelpen die erin zaten (op 1 schelpenschilderij na) verzameld in de 3 jaar dat wij in Moçambique gewoond hebben. Geruild voor schoenen, kleding, wol, borduurgaren, naaigaren, maandverband, toiletpapier, tandpasta. De kast was haar trots. Toen we terug kwamen in Nederland heeft ze deze kast gekocht en de schelpen erin te pronk gezet. Ik vond de schelpen mooi maar de kast foeilelijk. Toen ze 12 jaar geleden overleed kon ik het niet over m'n hart verkrijgen om haar trots, haar schelpen en kast weg te doen. Dus ik heb schelpje voor schelpje ingepakt en weer uitgepakt. Alle schelpjes precies zo neergezet zoals Ma dat destijds gedaan had. Sindsdien staat de schelpenkast op een prominente plaats bij mij, en later toen Bennie en ik gingen samenwonen, in de woonkamer. Dat heb ik nog 3x keer gedaan voor een verhuizing.
Nu na ruim 25 jaar tegen Ma's pronkiepronkiekast aan gekeken te hebben vind ik het welletjes. Er is een dressoir bij Ikea gekocht die deze plaats mag gaan innemen. De schelpen zijn door mij voor de laatste keer ingepakt. Als we een andere kast met glazen deuren vinden pak ik ze opnieuw uit. Maar die keer, dan zet ik ze anders neer!
En nu, nu ga ik op de bank zitten, onder een quilt. Met een bakkie thee en veul chocola. Me wentelen in het gevoel van weemoed en nostalgie. En daar ga ik van genieten want ik geef aan dat gevoel niet vaak toe.
Toe maar, aan de chocola, geen chinees?
BeantwoordenVerwijderenhet een hoeft het ander niet uit te sluiten, klaske;
BeantwoordenVerwijderendoe maar lekker wat je gevoel je ingeeft.
Groetjes Anneke
Wat een aangrijpend verhaal. Kan me het gevoel van weemoed en nostalgie voorstellen.
BeantwoordenVerwijderenGroeten,
Marian
I thought of you this morning, thought I'd come visit trying yet to catch up. I'm not sure the translation is clear for me. You've put these shells away? Isn't it strange how items can bring a flood of memories back, some good, some bad?
BeantwoordenVerwijderenDit geeft wel aan dat je weer een stap verder bent in het verwerkingsproces. Heb je genoten van de chocolade?
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Marga♥
p.s. sorry dat ik zo laat reageer.
What a beautiful story. I also know about treasures that sometimes need to be packed away. The memories remain as part of one's history and the feelings in the heart. :)
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal Kathinca!!! Ik kan ook dat soort dingen niet wegdoen. Zo hebben we een half jaar of langer geleden van onze dochter een vaasje zelfgemaakte bloemen gekregen. Ze waren vies en moesten weggegooid, maar we hebben gewacht tot zij thuis was en het haar gevraagd of het mocht. Wij konden het niet over ons hart verkrijgen dat ze er verdrietig over zou zijn, want ze had het met al haar liefde voor ons gemaakt!
BeantwoordenVerwijderen