Papegaaien

Joehoe ik ben weer tuihuis!!! Het probleem waarmee ik het ziekenhuis ben ingegaan is  opgelost maar daarvoor heb ik het een en ander helemaal gratis en voor niets in de plaats gekregen.

Tig beurse plekken in een heel scala aan de kleuren geel, paars, groen en blauw. Aderontstekingen in armen en benen. Twee steunkousen om m'n benen te ondersteunen met het wegwerken van het vocht en de ontstekingen. Het resultaat van iets van 30 keer prikken en 20 versleten infusen in 10 dagen (het kan vaker maar zeker niet minder). Een stijve nek en een beurse schouder met een pijnlijke borst van het betere beitelwerk om het nieuwe PAC erin te zetten. De andere kant van m'n nek is stijf van een mislukte catheterisatie. Een pijnlijke lies van de tigste catheterisatie in m'n lies (ben de tel kwijt geraakt in de loop der jaren). Met als kers op de taart  ook nog een bijna-dood-ervaring.

Als je me nu ziet bewegen lach je je helemaal suf. Een willekeurig bejaardje met krakkemikkige heupen en een rollator loopt me er helemaal uit. Als ik op de bank zit en ervan af wil moet ik me eerst omdraaien en op handen en voeten achteruit met m'n derriére in de lucht. Zie je het voor je? Uit bed komen is ook zo leuk. M'n lief heeft een papegaai geleend bij de thuiszorgwinkel en in combinatie met de luxe van een bed met hoofdeind dat helemaal omhoog kan hoef ik niet als een worst uit bed gerold te worden. En wat ben ik blij dat we gelijk hier verhoogde wc-potten hebben laten plaatsen toen we gingen verhuizen anders zou ik continu letterlijk van de pot gerukt moeten worden.

Dit was me de opname wel. Geloof me wanneer ik zeg dat je beter een heuls slechte film kunt kijken want dit is echt helemaal niks. M'n beurse lijf geneest wel, no problem, daar heb ik alleen maar wat tijd voor nodig en dat is er zat. Maar dat bijna-dood terwijl ik net naar anaesthesie was gereden voor het zoveelste naaldje en geduldig lag te wachten tot er een anaesthesist beschikbaar was,  is iets waar ik nog wel een tijdje last van blijf houden tussen de oren. Anaesthesie is voor mij het episch centrum der naaldjes en dat het daar nota bene bijna mis gaat omdat beide infuzen sneuvelen is iets waar mij de rillingen van over m'n rug vliegen. Weten dat je leven al 10 jaar aan een infuusdraadje hangt is heel andere koek dan voelen dat je lijf ermee ophoudt. Daarna voelen dat je lijf weer aan de praat gaat nadat de Flolantoevoer hersteld is, is ronduit bizar. BRRRR.

Maarrrr ik heb ook wat nieuws meegenomen. Flolan die niet gekoeld hoeft te worden. Geen geleur meer met koelboxen en coldpacks. Geen gezoek en gevraag meer naar ruimte in een vriezer wanneer je ergens heen gaat. "Gewoon" koelboxje mee met cassette en coldpacks, cassette aanhangen, gaan met die banaan!  En thuis? Geen gezeur meer met me beroerd voelen omdat ik niet goed gekoeld heb. Geen koude handen meer van het gegraai in de vriezer. Maar 2x per week de apotheek over de vloer. Geen standaard-ranzige-toestanden-op-maandag meer. Wanneer we een paar dagen of langer weg gaan kan ik voor 5 dagen achtereen cassettes maken in plaats van iedere 48 uur. Het tasje is ook gelijk een stuk lichter en ik kan er eindelijk een charmant tasje voor maken wat een beetje handig is. Ik zit te denken aan eentje waar ik batterijen en mobieltje bij kan stoppen.

Op de stelling "joepie muts is beter???!!!" zeg ik volmondig Beter???? Zeker Weten!!!