Funky Chickens Blok 2

Dit blok was al weken klaar en was zelfs al gefotografeerd. Ik ben erg tevreden met het resultaat.

De toekomstige eigenaresse van het quilt ook. Ze werd helemaal blij toen ik haar de eerste twee blokken liet zien en begon bijna te glimmen. Ze heeft een mooi stuk muur ervoor, in haar praktijk dus er zullen heul veul mensen de kippen zien dus dat wordt extra m'n best doen!

Morgen ga ik blok 3 en 4 voorbereiden zodat ik de komende dagen wat te doen heb tijdens het krentzitten op de bank.

Koerswijziging

De afgelopen maand was het net alsof ik in een op hol geslagen auto met een noodgang over een autosnelweg reed zonder afritten. Gekkenwerk was het. Confronterend vooral ook. Tussen mijn oren wordt nu overuren gedraait om de boel weer op een rijtje te zetten.

Één van de dingen die ik me gerealiseerd heb is dat ik meer wil. Meer dan ik nu doe. En ik kan meer. Ik heb een aantal jaren geleden een blog gehad waarop ik column-achtige berichtjes schreef. Berichten over alledaagse dingen waar ik tegenaan loop en tegen kom. Sommige groot, andere klein, weer andere grappig, absurd, verdrietig of zelfs te zot voor woorden. Ik wil dat weer gaan doen want het hielp me dingen te verwerken, te onthouden en gefocust te blijven. Bovenal vond ik het leuk om te doen en dat is voor mij de belangrijkste reden om iets te doen. Prettige bijkomstigheid is dat het een manier is om familie, vrienden, kennissen op de hoogte te houden van wat er hier allemaal gaande is.

Hoe ik het precies vorm ga geven weet ik nog niet maar er zullen vanaf nu ook regelmatig berichtjes verschijnen die niets te maken hebben met quilten maar alles met de en zootjes.

Papegaaien

Joehoe ik ben weer tuihuis!!! Het probleem waarmee ik het ziekenhuis ben ingegaan is  opgelost maar daarvoor heb ik het een en ander helemaal gratis en voor niets in de plaats gekregen.

Tig beurse plekken in een heel scala aan de kleuren geel, paars, groen en blauw. Aderontstekingen in armen en benen. Twee steunkousen om m'n benen te ondersteunen met het wegwerken van het vocht en de ontstekingen. Het resultaat van iets van 30 keer prikken en 20 versleten infusen in 10 dagen (het kan vaker maar zeker niet minder). Een stijve nek en een beurse schouder met een pijnlijke borst van het betere beitelwerk om het nieuwe PAC erin te zetten. De andere kant van m'n nek is stijf van een mislukte catheterisatie. Een pijnlijke lies van de tigste catheterisatie in m'n lies (ben de tel kwijt geraakt in de loop der jaren). Met als kers op de taart  ook nog een bijna-dood-ervaring.

Als je me nu ziet bewegen lach je je helemaal suf. Een willekeurig bejaardje met krakkemikkige heupen en een rollator loopt me er helemaal uit. Als ik op de bank zit en ervan af wil moet ik me eerst omdraaien en op handen en voeten achteruit met m'n derriére in de lucht. Zie je het voor je? Uit bed komen is ook zo leuk. M'n lief heeft een papegaai geleend bij de thuiszorgwinkel en in combinatie met de luxe van een bed met hoofdeind dat helemaal omhoog kan hoef ik niet als een worst uit bed gerold te worden. En wat ben ik blij dat we gelijk hier verhoogde wc-potten hebben laten plaatsen toen we gingen verhuizen anders zou ik continu letterlijk van de pot gerukt moeten worden.

Dit was me de opname wel. Geloof me wanneer ik zeg dat je beter een heuls slechte film kunt kijken want dit is echt helemaal niks. M'n beurse lijf geneest wel, no problem, daar heb ik alleen maar wat tijd voor nodig en dat is er zat. Maar dat bijna-dood terwijl ik net naar anaesthesie was gereden voor het zoveelste naaldje en geduldig lag te wachten tot er een anaesthesist beschikbaar was,  is iets waar ik nog wel een tijdje last van blijf houden tussen de oren. Anaesthesie is voor mij het episch centrum der naaldjes en dat het daar nota bene bijna mis gaat omdat beide infuzen sneuvelen is iets waar mij de rillingen van over m'n rug vliegen. Weten dat je leven al 10 jaar aan een infuusdraadje hangt is heel andere koek dan voelen dat je lijf ermee ophoudt. Daarna voelen dat je lijf weer aan de praat gaat nadat de Flolantoevoer hersteld is, is ronduit bizar. BRRRR.

Maarrrr ik heb ook wat nieuws meegenomen. Flolan die niet gekoeld hoeft te worden. Geen geleur meer met koelboxen en coldpacks. Geen gezoek en gevraag meer naar ruimte in een vriezer wanneer je ergens heen gaat. "Gewoon" koelboxje mee met cassette en coldpacks, cassette aanhangen, gaan met die banaan!  En thuis? Geen gezeur meer met me beroerd voelen omdat ik niet goed gekoeld heb. Geen koude handen meer van het gegraai in de vriezer. Maar 2x per week de apotheek over de vloer. Geen standaard-ranzige-toestanden-op-maandag meer. Wanneer we een paar dagen of langer weg gaan kan ik voor 5 dagen achtereen cassettes maken in plaats van iedere 48 uur. Het tasje is ook gelijk een stuk lichter en ik kan er eindelijk een charmant tasje voor maken wat een beetje handig is. Ik zit te denken aan eentje waar ik batterijen en mobieltje bij kan stoppen.

Op de stelling "joepie muts is beter???!!!" zeg ik volmondig Beter???? Zeker Weten!!!

Regenboog

Zielig he? En dit is nog maar het resultaat van de eerste 24 uur en 1 arm. Inmiddels zie ik er niet meer uit en zijn ze ook in m'n voeten aan het prikken. Dus ik ben vandaag niet mobiel en spring tegen de muren op. Zelfs punniken met hexagonnen gaat op dit moment niet en dit bericht wordt heel voorzichtig getikt. Maarrrr er is goed nieuws!

Er is geen beest gevonden en ik word morgen op het reguliere chirurgie programma gezet om een nieuwe PAC te krijgen. Gebeurd het overdag niet dan gebeurd het ergens 's avonds tussen ambulances en helicopters door en desnoods met overwerk. Óf als het niet anders kan dan vrijdag. Als het PAC er in zit nog 3 dagen antibiotica maar dat hoeft dan niet meer per infuus. Volgende stap is PAC daarna aanprikken en dan ben ik weer mobiel. Blij toe want ik ga dit niet nog zo lang trekken want dan vallen er klappen.

Als dat opgelost is duw ik er "nog even" volgende week  of de week erop een paar onderzoeken door voor een medicijntrial en dan heb ik weer een volledige doorsmeerbeurt gehad en kan er dan weer voorlopig tegenaan. Nu ga ik stiekem hopen dat het infuus in m'n rechterhand sneuvelt zodat het op een wat vriendelijker plek neergezet kan worden (erg he?)

Bedankt voor alle lieve kaartjes en mailtjes via het prikbord en hier!

Verhuizing naar tijdelijk Verblijf

Lastig hoor een blogbericht schrijven na zo'n lange tijd afwezigheid. Ik zou willen dat ik iets quilterigs te vertellen heb maar dat is niet het geval. Er is namelijk de laatste weken hier niks gedaan aan quilten. De afgelopen weken waren gevuld met wat dokters zo mooi "algehele malaise" noemen en andere ontwikkelingen op medisch gebied. In de praktijk bestond het vooral uit zo weinig mogelijk tot niets doen en zoveel mogelijk snurkies doen. Grote vriend Nikky en de katten deden daar enthousiast aan mee. Ik zeg bestond maar bedoel eigenlijk bestaat. Met uitzondering van vandaag. 

Vandaag wordt er hard gewerkt. Ik hang de hele dag al aan de telefoon om dingen te regelen en ben m'n tassen aan het pakken. Ik word morgenochtend vroeg verwacht in het VUmc in Amsterdam. Met vroeg bedoel ik VROEG! Om 8 uur wat betekend dat ik uiterlijk 5 uur m'n bed uit moet en om 6 uur in de auto moet zitten. Dat zijn toch geen tijden meer??? Maar ja, de apparatuur vertoond mankementen dus dat moet vervangen worden, m'n portacath moet eruit. Feit is dat terwijl iedereen loopt te genieten van het mooie weer en steeds verder uit de kleren gaat ik steeds meer lagen aan kleding op m'n lijf verzamel en tot m'n wenkbrauwen ingepakt zit en nog zit te schudden van de koude rillingen. Gelukkig heb ik geen last van klappertanden anders zat er inmiddels geen glazuur meer op! Andere aanwijzing dat het "niet-helemaal-goed-zit" is dat ik het wel prima vind dat de PAC eruit moet. De voorgaande keren (dit wordt of nummer 5 of nummer 6 of nummer 7) heb ik me met hand en tand verzet en verloren.

De paashaasdagen hang ik dus in een ziekenhuisbed aan een paal met in elk pootje een infuus en een stuiterkuur antibiotica en krijg iedere dag ontbijt op bed! Ik weet zeker dat ik het zaterdag al geschoten heb ondanks dat ik veeeeeeel te veel spullen mee sjouw ter entertainment ende vermaeck.Het lijkt wel een volksverhuizing. Een weekendtas met kleding en toebehoren. Een boodschappenkarretje (je-weet-wel-van-die-bejaardendingen-oerlelijk-maar-heel-handig-en-funktioneel) met boeken, vreterij (drop-chips-nootjes-fruit-koekjes-chocola-rooibosthee) en het een en ander aan hobbyspul, laptop, handtas en dan ga ik nu zien of het me lukt om 2 blokken van de kippen voor te bereiden zodat ik dat ook nog mee kan nemen. Dit alles omdat er niet elke dag bezoek zal en kan komen. Daarvoor is de afstand gewoon te groot. Beter mee verlegen dan om verlegen zeg ik om mezelf gerust te stellen dat het écht geen belachelijke hoeveelheid is die ik meeneem. Zo'n 2 weken ziekenhuis (wellicht langer) moet ik me toch kunnen vermaken? 

Nu maar hopen dat er zo snel mogelijk een gaatje is voor me op de operatie kamer. Wedden dat ik midden in de nacht van m'n bed getild word? Duim voor me dat het heel snel is. Ik beloof niet dat ik jullie op de hoogte kan houden van de ongetwijfeld hilarische avonturen die ik ga meemaken ondanks dat ik beschik over internet. Ik beloof wel dat ik wat van me laat horen zodra ik kan. 

Aan degenen die heel lief een berichtje voor me achterlieten waar ik nu bleef: ik heb ze gelezen alleen geen puf gehad om ze te beantwoorden en ben heel erg blij met de mailtjes!